Mój Anin

Miałam dwóch dziadków kolejarzy, ale żaden z nich nie kupił działki w Aninie...

Poniekąd są usprawiedliwieni. Kiedy hrabia Ksawery Branicki parcelował swe włości, Władysław Gutowski miał zaledwie dwanaście lat, Jan Serwatka zaś niepełne dwa.

Kręcili się potem co prawda po Falenicy i Miedzeszynie, jednak ostatecznie urodziłam się w małym satelickim miasteczku bez właściwości, podobnym do wielu miast okalających Warszawę.

Nie wiem, kiedy dowiedziałam się o Aninie, pewnie w latach sześćdziesiątych, gdy nie bez przygód wybrałyśmy się z mamą do międzyleskiego szpitala kolejowego, w którym leżał po raz pierwszy i niestety nie ostatni, mój tata.

Aninowi stuknęła wtedy pięćdziesiątka. W drodze na dworzec Wschodni, gdzie wsiadaliśmy w pociąg do Mińska Mazowieckiego, wyglądałam zapewne przez okno, ale nie dostrzegłam jeszcze wtedy porażającej urody Anina. Stało się to znacznie później, za sprawą kolejnych podróży do szpitala.

W latach dziewięćdziesiątych byłam już dorosła, miałam własne dzieci, a mój tata znów chorował. Wyglądając przez okno autobusu, za każdym razem miałam jedną i tę samą myśl: „Tu muszą mieszkać szczęśliwi ludzie!”.

Zazdrościłam im trochę tego szczęścia i prestiżowego adresu, bo już wiedziałam, że mieszkać w Aninie, znaczy wygrać los na loterii. Wpatrywałam się w okna mijanych domów, w uporządkowane ogródki przy ulicy Kajki, zachwycałam wszechobecną zielenią. Wzdychałam i wracałam na Pragę Południe, nie pozwalając sobie nawet na marzenie, że kiedyś i ja znajdę się wśród tej garstki szczęśliwców.

Ale te westchnienia nie pozostały bez echa. Dosłownie w ostatniej chwili, tuż przed wielkimi obchodami stulecia Anina, zamieszkaliśmy tu i, chcąc nie chcąc, staliśmy się szczęśliwcami.

Od tej pory mam okazję przyglądać się Aninowi nie tylko przez szyby autobusu. Doświadczam go w całej pełni jego urody, a czasem zaniedbania. Podziwiam piękne domy i boleję nad rozbieranymi raz po raz świdermajerami, świadkami stuletniej tradycji. Zachwycam się pięknymi ogrodami i boleję nad workami pełnymi śmieci, które ludzie małej wiary podrzucają gdzie bądź, aby zaoszczędzić marne grosze, opróżnionymi w pośpiechu piersiówkami czy pudełkami po papierosach, machniętymi pod ogrodzenie sąsiada. Wdycham balsamiczne powietrze osiedla i serce mi się kraje, kiedy widzę usychające sosny.

I choć moi synowie tęsknią czasem za osiedlem, na którym się wychowali, ja takiej myśli nie miałam nigdy. Jestem szczęśliwa tu, w Aninie, i mam nadzieję, że wychowam tu kiedyś moje wnuki.

Bardzo szybko przekonałam się, że o wyjątkowości Anina nie świadczy cena, jaką trzeba zapłacić, by stać się jego mieszkańcem. Że Anin to miejsce przyjazne. Dla kogoś, kto próbuje dopiero uwić tu gniazdo najważniejsi są bowiem ludzie, a ludzi znalazłam tu wspaniałych.

Anin jest silny zwłaszcza swoimi kobietami. To aninianki są solą tej piaszczystej ziemi, one tworzą jej historię, piszą o tym, co wielkie i małe, kultywują tradycję, sąsiedzką przyjaźń, pielęgnują kulturę słowa.

Chcę Wam, aninianki, podziękować za ciepłe przyjęcie i za mój Anin, bo to Wyście go stworzyły. Cieszmy się, że jest nam dane mieszkać w niezwykłym miejscu, które – być może – dzięki swej urodzie czyni nas lepszymi? 

Anin, ulica Michała Kajki. Widok na sklep Borowik, w głębi po prawej aniński basen.

mga